13

همه ی دوران کودکیمون رو ارزو کردیم بزرگ شیم 

نمیدونم چی اشتباه شد که همش میگیم یادش بخیر

کپی-گوگل پلاس

۱. "اومد توی دفترم و گفت که راستش سرطان گرفتم آقای دکتر و شیمی درمانی از هفته دیگه شروع می شه. یه کم حرف زدیم که چی شد و چه جوری فهمیدی و اینها. بعدش پرسیدم حالا می خوای مرخصی بگیری؟ گفت نه. می ترسم مرخصی بگیرم این تز هیچ وقت تموم نشه. اگه خوب نشم تنها چیزی که از من می مونه همین تز-ه. می خوام حتما تموش کنم. وقتی اومد دفاع کنه وسط شیمی درمانی بود. رو پاش نمی تونست وایسه ولی یه تز عالی دفاع کرد و یه نمره عالی گرفت. بعدها هم خوب شد و رفت توی صنعت و شروع کرد به کار. ولی توی اون یه سال انقدر به من چیز یاد داد که هنوز هم یه مقاله بنویسم یه خورده هم به کارش مربوط باشه اسمش رو میارم."

۲. یک زگیلی است توی این افسانه "مثبت بودن" و "احساسات مثبت" که با هیچ دوا و درمانی چاره نمی شود. یعنی طرف کتاب می نویسد که مثلا "غول درونتان را بیدار کنید"، بعد تمام اول و آخر استدلالش اینست که صبحها که بیدار می شوید لبخند بزنید و فقط به افکار مثبت راه بدهید و افکار منفی را بیرون کنید. نمی گوید که مدام فکر کردن به مبارزه با این افکار منفی، مدام گفتن اینکه چرا من افکار منفی دارم، خودش یک جور فکر منفی است. آدمیزاد می افتد توی یک دور باطلی که انتها ندارد، می شود کریمر علیه کریمر. مثل آقای اد نورتون فیلم فایت کلاب خودش را کتک می زند و فکر می کند که از دنیا خورده. بعد آدمیزاد توی مغز دیگران که نیست، فکر می کند که تنها کسی که فکر منفی دارد منم. ترس مال من است، تنفر از زندگی مال من است، خجالتی منم، آن که همیشه حرفهای اشتباهی می زند منم، ضعف را من دارم، این منم، آن منم. نتیجه اش هم این می شود که یک کار درست و درمانی که می خواهد شروع کند خودش را از آن بقیه کمتر می بیند. فکر می کند که آنها هر روز صبح که بیدار می شوند با یک لبخند اساسی از توی تخت می آیند بیرون، می روند جلوی آینه از پهنای لبخند خودشان لذت می برند، بعد هم می روند با یک انگیزه عجیبی می رسند به کار. چنان انگیزه ای که جهان تاب برمی دارد در برابر طرف و اذ قال له کن فیکون می شود و من هنوز با این افکار منفی دست به گریبانم.

۳. نمی داند که اگر برود توی کله هر کدام این "موفق"ها، بالاخره یک فریاد زاری از جایی بلند است. منتها آنها می دانند که فکر همان‌قدر عمل را کنترل می کند که عمل فکر را. نمی گذارند که فلجشان کند. یک روتین-ی تعریف می کنند و چه شاد باشند و چه غمگین و چه باران ببارد و چه آفتاب بتابد و چه هر روز شیمی درمانی باشد و پوره سیب زمینی، آنچه باید انجام بشود انجام می دهند. هر روز هم آن افکار منفی یک سیخونکی بهشان می زند، ولی ده دقیقه ای که می گذرد، درست آن لحظه ای که یک اخم کوچکی می زند به ابروی آدمیزاد و غرق می شود توی کار، افکار منفی هم می روند پی کارشان.

۴. یک عده هستند که مدام دارند با افکار منفی کشتی می گیرند. مانده اند منتظر تا آن فکر مثبت، آن "انگیزه" برسد تا کار را شروع کنند. بعد یک عده دیگر هستند که یک هدفی تعریف می کنند و با وجود ترس و خجالت و هزار فکر منفی می روند جلو. با سرطان هم کوتاه نمی آیند. تا جایی که جسم اجازه می دهد دنبال آن هدفند، آخرش هم با هر قدمی که برمی دارند به سمت هدف یک بلایی سر آن افکار منفی می آورند. "انگیزه" شان هر روز صبح ساعت هشت بعد از ده دقیقه یک ربع کار و گرم کردن مغز خودش شروع می شود.

۵. اگر واقعا هر روز صبح با لبخند از خواب بیدار می شوید و فکر می کنید سرور جهانید و شوق زندگی لبریز می شود از جام وجود مبارکتان حرفی نیست. خیلی هم عالی. اگر هم واقعا انقدر افکار منفی دارید که لازم است که روانکاو برود آن درون را حسابی بکاود، بازهم حرفی نیست. نه روانشناس و روانکاو هستم و نه رفتنشان را عیب می دانم. منتها فکر می کنم که اکثر آدمها می افتند یک جایی بین این دو تا نقطه این طیف. راه را که شروع کنند به یک جایی خواهد رسید، منتها اگر که شروع کنند.

12

مائیم و نوای بی نوایی

عاشق شدن و تهش جدایی

11

ادمای تنها میگن:

شب که شما میخوابین 

همدم ما سیگاره

10

غم تو مثل مرداب همه چی رو تو خودش برد

تو اغوشِ نبودِ تو تمومِ دلخوشی هام مرد

تو رفتی و تمومِ راه درختا رو خزون بلعید 

و بعد از رفتنت باغچه زمستونو تو خواب میدید