خداحافظ دلبر....

قصه من به مرگ رسد 

برنامه های ما الان فرودِ تدریجی میشه

این برنامه در رد نظریه وسترن مدسن یا خداحافظ دلبر

-چی شدی؟

+همه میدونن ما خیلی سالِ تو این اسایشگاهیم جمشید.ما قبلِ همه اومدیم.واسه خودمون پُخی بودیم .ینی فارسیمون خوب بود یه دستی ام تو ریاضی داشتیم.تقلید صدا،گروه سرود،مسابقاتِ خط ،نقاشی همه چی اول می شدیم.راه میرفتیم گردنِ افراشته این ورِ حیاط به اون ور.تو بگو اگه اینقدِ محل به دنیا میداشتیم.یادته؟یادت رفته از بس که دیگه نبودیم.

-کمی یادمه.چته؟چرا آوُردنت بهداری؟لابد باز رفتی پیش اون دکتر فوفوله بهت انژکسیون داده اره؟

+جوان اول اسایشگا بودیم.تا دلبر اومد.گفتیم خب منطقیِ دیگه یه خانومی با این کمالات بافتنی،لاکِ قرمز،خوشکل عین ما .مام که اونجور. باید عاشقش شیم دیگه.اومد قبلِ اینکه سلام کنه گفتیم «شمایلت چه نیکوست» خندید گفت مال شما بهتره.رفت.هفته بعد باز دیدیمش گفتیم اسمت چی بود؟گفت:«دلبر که جان فرسود ازو» گفتیم مگه تو هم بلدی؟گفت اسممِ.رفت.عین رفتن جان از بدن دیدم که جانم میرود.

-غذا چی خوردی؟قبلِ ناهارم خوردی؟آخ آخ قرصِ؟ناهار چی داشتین؟بزن بالا

+از فردا دیگه نشد از یادش منفک شیم.هی نگاش کردیم،نشستیم روبروش، هی از دور پاییدیم، واسش زیر لبی دو بیتی گفتیم، رفت و اومد کردیم، طنز پارسی انداختیم در جلوت و خلوت، را رفتیم رو ریل،‌نی لبک مهره های پشت، کودکانِ توامان اغوش خویش وقتی کسی حواسش نبود، تو گرما و سرما،‌شبان و روزان،‌ پشت خط موزاییکا، جلو شمشادا،‌وایساده خوابیدنا، نیمه شبا، قمر ها و عقربها، دو سیگار یه کبریتا.تورَم خیلی اسیر کردیم باس ببخشی ولی نحسی افتاده بود هر چی آب میجُستیم تشنگی گیرمون میومد. واسه چی؟تو فهمیدی؟

-والا منم نفهمیدم.اینا داروهاته این فوفوله  داده بهت؟بابا نخور این شیمیایی رو.صب پا میشی قرص ظهر قرص شب شربت.اصن تو میدونی اینا چیه هی مینداری بالا؟

+آخر به روز رفتم دمش بش گفتم چته؟گفت ها چطوری؟چی ؟با منی؟ گفتیم بابا «صاحب حسن در وفا کوش» انقد خودتو نگیر.ما خیلی ساله اینجاییم تو که اولی نیستی.

ولی ارزش نداره.نرفت تو خرجش هی اونورُ نیگا میکرد.فک کردیم گفتیم نکنه دنبال دوماد مو فرفریِ اس.نکنه موی ما حالا مد نیس.نکنه ظهر پیاز زیاد خوردیم نکنه اون بیت اخریِ زیادی بوده.نکنه میخواد قیمتُ زیاد کنه.نکنه دیوونه اس نکنه یه چیزی هس ما نمیدونیم.یادته اون روز تو راهرو زدی تو گوشم جمشید؟گفتی بیدار شو از خواب آدم ساده خبری نیس.شبش رفتیم تو اتاق کردیمش تو قاب گذاشتیمش بالای طاقچه.

-ببین این که خاکِ،خاکِ سفید.فشار میدن گِردش میکنن میگن داروس ولی کلکِ.اینا حالِ هیشکیو خوب نمیکنه.بذا حالا من یه تجویزی برات بکنم پشیمون نمیشی.ببین میدونی تو این قوطی چیه؟هومیوپاتی.بگو.

+حمیرا.حبیب.بلخره ما یه رفیق که بیشتر نداریم که.باس گوش میکردیم دیگه.سختم بودا ولی کردیم.دیگه بوسیدیم گذاشتیم کنار.کنار که نه رو طاقچه.اما خب نمیشد دیگه هی میدیدیمش یه وجب اسایشگاس یا خبرشو میشنیدیم درُ بی در هی هوایی میشدیم.جمشید از روت خجالت میکشم قولمو شکستم روم نشد بت بگم ده بار رفتم نگاش کردم تازه این که چیزی نیس باش حرفم زدم.جریحه دار جوابمُ نداد.دیگه بهت نگفتم اینارُ.

-ببین اینا با دس دُرُس شده ترکیب چیه؟مثه وسترن مدسن ناشناخته نیس که.روشنه.پر سیاوشی،شاتره با مرگ موش، جوز هندی، جعفر جوزانی،‌ اسپاسم،‌ زرد کو،‌تب سرد،‌ سگ زرد، پدرسگ من حیث المجموع ابن سینا زامیاد زانیار زانیار زانیار سَرِ بازیِ سُرسُره بازی سَرِ سربازی را شکست.اینا رو با دست قلقلی میکنی میشه هومیو پاتی.بندا بالا فورا شفا میگیری.ببین حبیب چرا دلبر نیومدِ بالا سرت؟میخوای صداش کنم؟

+دلم درد نگرفته جمشید.نگران شدم چرا درد نگرفته.بهت قول داده بودم درست اما نمیتونستم ازش جدا شم یا هی از دور نگا کنم «می با دیگران خورده است و با ما سر گران دارد»

(دلبر):برم تو که دیگه نمیتونم بیام بیرون.ینی میخوام بگم من هوادار زیاد دارما.چش روشنی چی میدی؟یه اسب با گوشواره؟اگه پرسیدن کجاس چی جواب میدی؟فقط من یا یکی دیگه ام هس؟قول؟منم به کسی نمیگم .اول با پا برم؟من اولین بارمه ها.فک نکنی من ازوناشم.از اولشم میدونستم هیچی تو دلت نیس.حوصلم سر نره.میخوای کاموا ببرم.نیگا بیرون برفِ.میرم.دُرُس تو یه شب برفی.برفِ نو،ارومِ، شادِ.رفتن بهتره.همه ی الودگیست این ایام.

+خوردمش....امروز...گفتم بیام بهداری نشون بدم.تو دلم باشه خیالم راحت تره.هر جا میرم هس دیگه.دلبرُ.خیالت جم دیگه درد نمیکنه.فقط دیگه نمیشه دیدش.آخه «دانی که چیست دولت؟دیدار یار دیدن»ولی ندیدن بهتر از نبودنشه....سیگار داری؟

بوق ممتد---------------------------------------------------

-هوای فردا بستگی داره کی کجاس.کی تو دلِ کیه.شاید ابریِ شاید نیس