31

از کودکی خودم را فردی موفق و احتمالا پولدار تصور کرده ام.انتظار روزهایی را کشیده ام که تمام نداشته ها و حسرت های کودکی ام را جبران کند یا حداقل انتظارم این بوده که فرزندی اگر قرار باشد به دنیا بیاید کودکی اش شبیه به من نباشد.اما هر چه در مسیر بزرگ شدن جلوتر می روم همه ارزوها با واژه قناعت روبه رو می شوند.

زندگی و زمان چقدر روی همه چیز ادم تاثیر میگذارد حتی روی تصورات ذهنی.

حقیقت تلخ زندگی که دیر متوجه میشویم این است که هر اتفاقی در زندگی بیفتد تنها و تنها خود ما مقصریم و هیچ عامل دیگری را نمیتوانیم دخیل بدانیم. و اگر تا بحال دخیل میدانستیم صرفا بهانه هایی برای کم کردن بار شکست بوده و لا غیر.سفر به گذشته فقط یک فرضیه بعید علمی است و واقعی ترین سفری که در پیش داریم سفر به اینده است.

نمی خواهم یک ادم منفی گرای پوچ باشم ولی جشن تولد هر سال یعنی نزدیک تر شدن به سرزمین رویاهای کودکی که هنوز ساخته نشده.سفر به تباهی.